سافتبال ایران نیاز به یک زلزله دارد / با طرح جهانی برتام چه کردیم ؟

ورزش سافتبال از جمله ورزشهای محجور مانده در ایران است این رشته ورزشی با اینکه ورزشی المپیکی است و نزدیک به بیست سال از ورود آن به کشور میگذرد هنوز نتوانسته خودش را در قد و قامت یک تیم ملی پیدا کند و از آن اسفبارتر اینکه این سالهای اخیر مسابقات قهرمانی کشور جایش را به رقابتهای لیگ برتری داده که آنهم ول معطل است، با اینکه فدراسیون جهانی بیسبال و سافتبال در همین یکی دو ساله اخیر هزینه ها و حمایتهای زیادی را برای ارتقای این ورزش در ایران انجام داده اما گویی مسئولین ورزش مربوطه دوست ندارند دل به کار بدهند تا جایی که عده ای از تیم داران تصمیم گرفتند با اعلام عدم حضورخود در مسابقات لیگ اعتراض خود را رسمی تر، رساتر و علنی تراز اعتراضهایشان درکانالهای تلگرامی و صفحات اینستاگرامی اعلام کنند، اعتراضهایی که با بی توجهی به آنها کار به اینجا کشیده شده… همین مهم موجب شد تا پای صحبتهای یکی از تیم داران با تجربه سافتبال و بیسبال ایران بنشینیم، کسی که بعد از ممنوعیت مربیگری مردان برای سافتبال خواهرش را در خانه تعلیم داد تا بتواند سافتبال را در شهرش مشهد زنده نگه دارد حالا او و خواهرش سالهاست که به کار تیم داری در این دو رشته ورزشی در خراسان مشغول هستند، گفت و گوی خبر ورزش زنان (وسنا) را در مورد حال ناخوش این روزهای سافتبال ایران را با سید عادل مشیریان مسئول کمیته سافتبال و بیسبال خراسان بخوانید.

آقای مشیریان کمی در مورد سافتبال و وضعیت کنونی آن در این روزها بگویید؟

استارت اولیه ورزش سافتبال در ایران از اوایل دهه هشتاد خورده شده است که تقریبا روند خوبی را پیش رو داشت هر چند با فرازو نشیبهایی هم مواجه شد مثلا تبدیل شدن فدراسیون بیسبال و سافتبال به یک انجمن باعث ضرر به این رشته ها بخصوص در سافتبال شد، از طرفی در گذشته اگر فقط سالی یکبار مسابقاتش برگزار می شد اما سالی یکبار پر رنگ بود چراکه حداقل دوازده استان کشور تیم داشتند و در لیگ شرکت می کردند که متاسفانه پس از تبدیل به انجمن شدن مسابقات قهرمانی کشور برگزار نشد و تنها مسابقات  لیگ و  باشگاهی صورت گرفت که همین مسئله باعث کمرنگی حضور تیمهای استانی شد چراکه آنها به لحاظ مالی مشکل داشتند و متعاقبا تیمها ریزش کردند به پنج یا شش تیم که همین حداقل را هم دوستان نتوانستند نگه دارند، در واقع با برگزاری مسابقات پی در پی میشد بازهم تیمها را سرپا نگه داشت اما این کار را هم نکردند، به هر حال ورزشکار هدفش این است که علاوه بر بحث ورزش یک رقابتی هم داشته باشد ولی متاسفانه مسئول سافتبال در این سالها نتوانسته حتی این مسابقات را مدیریت کند، در واقع خانم حسینی حرفهای قشنگی می زدند، خوب از روابط عمومی بالایی هم برخوردارند و با کلام می خواستند دوستان را نگه دارند اما زمان نشان داد که دیگه کلام بدرد نمی خورد و زبان عمل مهم است که متاسفانه این اتفاق نمی افتاد و در عمل ما چیزی ندیدیم.

به نظر شما مهمترین معضل و مشکلات امروز سافتبال چیست؟

‎مهمترین معضل و موضوع را شخص خانم دکتر حسینی می دانم من با ایشان مشکلی ندارم ایشان از نظر سطح سواد، تحصیلات و توانمندی در رشته های دیگر خوب هستند اما در مورد سافتبال باید یک عرقی توش باشه که ایشون اصلا نداره ذاتا ایشون بسکتبال رو دوست داره و بسکتبالی هست ما از بسکتبال بدمون نمی آید اما کسی که مسئولیت یک رشته ای را دارد ما نمی گوییم نجاتش بدهد اما حداقل گسترشش بدهد اما ایشان هیچ عرقی به سافتبال ندارند، حرفهای قشنگی می زنند اما در عمل کسی چیزی از ایشان در سافتبال ندیده، خوب از طرفی معضل نبود وسایل و امکانات هم هست اما این چیز واضحی هست که ما در بیسبال هم این مشکلات را داریم ولی ما بیسبال رو با چنگ و دندون نگه داشتیم، از طرفی ما به لحاظ نیروی انسانی چیزی  نسبت به سایر کشورها کم نداریم ولی مسئله این نیست مسئله این هست که انگارانجمن، سافتبال را کنار گذاشته و در حد یک رزومه داره بهش نگاه میشه و حتی مسابقاتی که برگزار میشود با کیفیت و کمیت پایین انجام می شود آنهم صرف اینکه بگویند مسابقاتی برگزار شده است.

یعنی در این مدت برنامه و اتفاق خاصی برای این ورزش نیفتاده؟

‎چرا در طرحی به نام ” برتام ” که در زمان حضور خانم دکتر حسینی اتفاق هم افتاد فدراسیون جهانی این رشته خواست کشورهایی که در سافتبال و بیسبال ضعیف هستند از مدارسشان شروع کنند مثلا معلمهای ورزش را تعلیم بدهند تا بعد مدارس وارد مسابقات بشوند و درمیان خودشان به سطح مسابقات کشوری برسند، درکل برنامه ای آموزشی و حمایتی بود که می توانست باعث رشد و گسترش این ورزش در کل کشور شود، در واقع دنیا این کار را برای ما کرد اما این اتفاق به نوع دیگری در ایران رقم خورد… خارجیها برای گسترش این ورزش خیلی خوب به ما کمک کردند خارجی‌ها به ما پتانسیل دادند خارجی‌ها به ما وسایل دادند، خارجیها برای ما مربی فرستادند، خارجی‌ها برای ما امکاناتش را فرستادند اما مدیریتی اینجا وجود نداشت و تمام امکاناتی که به ایران آورده شد به نحو احسن تقسیم نشد، درواقع پیوسته کار نشد همه چیزدر حد سیاه نمایی بود و خروجی آن کار فقط در حد سه چهار تا مدرسه ای که دور و بر خودشان بود شد، پنج روزه طرح را جمع کردند و یه خبر و یه بروشور درست کردند و فرستادند به فدراسیون جهانی و گفتند ما این کارها را انجام دادیم ، فدراسیون جهانی هم کور نیست و دید که اینهمه هزینه و اینهمه امکانات نتیجه اش همین چهارتا تیم شده!

آقای مشیریان دلیل اعلام عدم حضور تیم سافتبال خراسان در بازیهای لیگ چه بوده؟

ترجیحا من به عنوان مسئول کمیته بیسبال و سافتبال خراسان در مسابقات شرکت نمی کنم ما سالهای پیش در مسابقات شرکت کرده ایم ولی امروز زمانی وارد گود می شویم که حداقل کسی که آنجا نشسته یه سافتبالیستی باشه یا حداقل فردی باشد که درک کند و این ورزش را دوست داشته باشد و علاقمند به کارش باشه، درد ورزشکارانش را بداند و واقعا مسئول باشد نه اینکه سالی یکبار تماس بگیره بگه حالا مسابقه هست بدوید بیایی … حداقل یه برنامه ای بدهد یا برنامه ای از ما بخواهد یا لااقل اگر مسابقه ای هم نیست بچه های تیم ملی را دور هم جمع کند و به لحاظ بدنی آنها را در شرایط آماده ای نگهدارد، نه اینکه همه چیز سیاه بازی باشد‎ چیزهای ساده ای  در ورزش هست چرا من گفتم در مسابقات شرکت نمی کنم بخاطر اینکه اگر قرار باشد من در مسابقات شرکت کنم و باز همین آش باشد و همین کاسه بچه های من به لحاظ روحی آسیب می بینند پس بهتره در مسابقاتی که بیهوده هست شرکت نکنند شرکت فقط برای یک جام و یک حکمی که من هم می توانم به شخصه آن را به بازیکنم بدهم کار عاقلانه ای نیست.

‎به نظر شما راه حل برون رفت از این معضل چگونه هست؟

‎مسلما ما در ورزش سافتبال احتیاج به یک زلزله داریم، ما احتیاج داریم به یک تغییر مدیریت قوی و مسلما یک تامین مالی خوب به هر حال باید از یکجایی شروع شود، مثلا در داوری ما دچار مشکل هستیم و دلسردیهایی را همین مسئله برای تیمها بوجود می آورد، در مرحله اول اما مدیریت هست حتما باید یک مدیریت دلسوزانه وجود داشته باشد در مرحله دوم احتیاج به همدلی داریم در بین مربیان و داورها بخصوص داورها که باید بروز رسانی شوند که ریشه همه اینها می‌رسد باز به مدیریت چون اگر من به لحاظ مالی هم صحبت کنم در رابطه با امکانات هم صحبت کنم همه اینها بازهم به بحث مدیریت خواهد رسید‎ مدیریت باید عوض شود این اتفاق باید بیفتد تا به اصطلاح یک آشتی ملی بوجود بیاید، هیچکس این خانم را نمیخواهد در واقع ایشون اصلا نیستش که کسی بخواهدش یا نه، خانم حسینی باید عوض شوند تا سافتبال رشد کند ما سال به سال منتظریم تا یک اتفاق خوب بیفتد اما آن اتفاق خوب نیست.

در پایان حرفی اگر جامانده؟

‎وزارت ورزش و جوانان باید بداند که بیسبال و سافتبال ورزشهای المپیکی هستند و حضور در المپیک یک افتخار برای ایران خواهد بود تنها کشوری که روی ورزشهای مدال آور سرمایه گذاری می کند ایرانی‌ها هستند در صورتی که تمام دنیا سعی می کنند ولو بدون کسب مدال در المپیک حضور داشته باشند و خودشان و فرهنگشان را نشان دهند ولی ما فقط دوست داریم ورزشهایی به المپیک بروند که مدال آور باشند که این خیلی خوب نیست باید از ورزش بیسبال و سافتبال هم مانند سایر ورزشها حمایت شود، این تقاضای ما ورزشکاران این رشته است که به این ورزش هم اهمیت داده شود.